Tine Mous

    Eind maart 2023 kreeg ik de uitnodiging om 'eens naar een voorstelling te komen kijken' . Mijn lieve collega (én vriendin) Karin neemt haar job van 'reclame maken' immers ter harte .

Zo belandde ik dus - op de eerste rij - bij het stuk "Hartelijk gecondoleerd" . eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat mijn verwachtingen eerder aan de lage kant waren .

'Een opvoering in een parochiezaaltje ? Veel niveau zal dit wel niet zijn .'

Dacht ik ...

Maar - oh boy - heb ik mij vergist !

Vanop mijn stoeltje op de eerste rij werd ik -van begin tot einde- meegesleurd in een waanzinnig stuk, met even waanzinnige acteurs .

(Hoeveel superlatieven zouden hier van toepassing zijn ? Grof geschat àlle!)

Acteurs die 1 voor 1 allen gebeten zijn door dezelfde microbe 'PASSIE'

Ik heb de ogen uit mijn kop gekeken .

Ik heb mijn adem ingehouden .

Ik heb gelachen - tot mijn kaken ervan zeer deden .

Ik werd verbaasd, verwonderd en geraakt ...

En wanneer het laatste applaus door de zaal klonk - samen met de laatste tonen van 'Que sera, sera' ...

WIST IK HET !

DIT WIL IK OOK !

En zo begint voor mij het verhaal bij TSJB .

Ik he altijd al verhalen willen vertellen - verhalen die bij het publiek iets losmaken .

Want - zeg nu zelf - bestaat er iets fijner dan mensen in vervoering kunnen brengen ?

Mensen even de dagdagelijkse beslommeringen laten vergeten ?

Het leven is al hectisch genoeg en echte avonturen kan je nu eenmaal niet downloaden .